JE T'AIME JETA IME

amourir

Si l’amour existe encore

do pëlcas sa shqip ta gjej e ta fal

atë çka quajmë dashni fjalë për fjalë

E pastaj të ta them me kuisje lemze

si një lehje e vetmuar, prej këtu

mes bushtrash që ty të ngjajnë

Kryq e tërthor po i bie globit plastik

varur në pranga çelësash ku ma dhurove

kur gjuhës tënde i kalla tingull magjik - të dua!

Je t’aime! E di, gjer në rropulli. Moi je t’aime aussi.

C’do bëhet me ditën, kur globi më t’mos rrotullohet?

Zërat e shkrirë në duet ndahen e luajnë muzikë rrokulli.

C’est la vie! Se la vijë të purpurt tek jeta ime, je t’aime!

Globin tënd trokas e tingullin ma kthen si kokë idioti:

edhe fjala vetë plastike është, mon ami bohem!

Se dashuria në s’do ishte një fjalë boshe

në një boçe plot e përplot me falje

ç’dreqin, pra, do të na ishte?!

Lemzë

Lermë zë

në lemza nga kumbimi yt.

Kur gjumi s’do të gdhihet,

s’i vjen mbarë e për shtat,

le t’më ngrehen hingëllima

komb në fyt.

E t’më kujtojnë

porsi sahat mishi kurdisur

kur ora këputet e bie shtatë

ato orëgazmore kokëkrisur

teksa akrepat mëngjesore

plandoseshin frelëshuar

njëri mbi tjetrin gremisur

Posi orët, tetë pa njëzet!

Mjaft! Edhe dy minuta! Jo.

Iku treni, mbet ura, lum’e det.

U shterr boria, edhe zilet reshtën.

As dashuri e hazdisur s’na qenkej jetë.

Na la dhe ky tren, s’ishte e thënë, kaq e pat.

Uturima shtrirë ndër vagona jetësh, gjerë e gjatë.

Lemza fjollëhollë grahin, në tymnajë hirushe si gratë.

E s’mbet gjë, më e pazgjidhur me besën e kujtesën

se sa ai gulç e ngërç, mbytur vokalicave zanore

ndërsa dot s’i ndal, as i hesht dhe as i zgjat.

Po të dërgoj me postum grimcash pluhuri

muzik hingëllimë nga kordat e fyellit tim

si trokthe pegasosh ku cyten, kacafyten

lemza që bëzajnë makthin e harresës.